بی کرانه

دستهایم را می بینی؟ آنها زمین را پیموده اند

خاک و سنگ را جدا کرده اند

جنگ و صلح را بنا کرده اند

فاصله ها را

از دریاها و رودخانه ها بر گرفته اند

و باز،

آنگاه که بر تن تو می گذرند،

محبوب کوچکم،

دانه‌ی گندمم، پرستویم،

نمی توانند تو را در برگیرند، از تاب و توان افتاده

در پی کبوترانی توامان اند

که در سینه ات می آرمند یا پرواز می کنند،

آنها دور دست های پاهایت را می پیمایند

در روشنائی کمرگاه تو می آسایند

برای من گنجی هستی تو

سرشار از بی کرانگی ها تا دریا و شاخه هایش

سپید و گسترده و نیلگونی

چون زمین به فصل انگور چینان،

در این سرزمین

از پاها تا پیشانیت

پیاده، پیاده، پیاده

زندگیم را سپری خواهم کرد.

« پابلو نرودا »