کلبه تنهایی من

زندگی همچون حبابی است٬ بیش از آنکه بترکد آن را تصویر کن!

کلبه تنهایی من

زندگی همچون حبابی است٬ بیش از آنکه بترکد آن را تصویر کن!

 

معلم نیستم تا عشق را به تو بیاموزم !

ماهیان برای شنا کردن ،

نیازی به آموزش ندارند !

پرندگان نیز برای پرواز . . .

به تنهایی پرواز کن !

به تنهایی بال بگشا !

عشق کتابی ندارد !

عاشقان بزرگ جهان

خواندن نمی دانستند . . .

                    « نزّار قبانی »

 

 

« - مرگ را پروای ِ آن نیست

     که به انگیزه ای اندیشد »

                             اینو یکی می گُف

                             که سر پیچ خیابون وایساده بود .

« - زندگی را فرصتی آن قَدَر نیست

     که در آیینه به قدمتِ خویش بنگرد

     یا از لبخند و اشک

     یکی را سنجیده گزین کند »

                                  اینو یکی می گُف

                                  که سر  ِ سه راهی وایساده بود .

« - عشق را مجالی نیست

     حتی آنقدر که بگوید

    برای چه دوستت می دارم »

                           والاّهِه این ام یکی دیگه می گُف :

                          سرو  ِ لرزونی که

                                              راست

                          وسط ِ چارراه ِ هر وَر باد

                          وایساده بود. 

                                         « شاملو » ی بزرگ

 

* دیوونه ی این شعر شاملو ام

 

شب سرد زمستانی و آخرین شب سال میلادی، آدم یاد داستان دخترک کبریت فروش میفته...  

  

 

 

 

دختری که با روشن کردن چند دونه چوب کبریت دنیاشو گرم کرد و اون همه منظره زیبا رو توی ذهنش پرورش داد و ....  

 

 به یاد دخترک کبریت فروش

   

 

به امید روزی که دیگه هیچکس مثل دختر کبریت فروش نباشه...  

داستان دخترک کبریت فروش رو توی ادامه مطلب گذاشتمه 

 

ادامه مطلب ...

مرا بپذیر آنچنان که هستم...

 

بالاخره زمستون هم از راه رسید. چشم رو هم بزاریم زمستون هم تموم میشه. این روزها چه زود زمان می گذره.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

دوستت می دارم

اما نمی توانی مرا در بند کنی

همچنان که آبشار نتوانست

همچنان که دریاچه و ابر نتوانستند

                                             و بندآب نتوانست

پس مرا دوست بدار

                           آنچنان که هستم

و در به بند کشیدن روح و نگاه من

                                  مکوش!

و مرا بپذیر آنچنان که هستم

بدان سان که دریا می پذیرد

                  همه نهرها را که همواره به سوی او خیزانند

                                                  و در دل او ریزانند

مرا بپذیر

     به سان آبشارها، بندآب ها، دریاچه ها

و بدان که چگونه راهم را

                  به سوی پذیرش بی نهایت، می یابم.

 

                                              « غادة السمان » شاعره ی سوری