کلبه تنهایی من
زندگی همچون حبابی است٬ بیش از آنکه بترکد آن را تصویر کن!کلبه تنهایی من
زندگی همچون حبابی است٬ بیش از آنکه بترکد آن را تصویر کن!
« - مرگ را پروای ِ آن نیست
که به انگیزه ای اندیشد »
اینو یکی می گُف
که سر پیچ خیابون وایساده بود .
« - زندگی را فرصتی آن قَدَر نیست
که در آیینه به قدمتِ خویش بنگرد
یا از لبخند و اشک
یکی را سنجیده گزین کند »
اینو یکی می گُف
که سر ِ سه راهی وایساده بود .
« - عشق را مجالی نیست
حتی آنقدر که بگوید
برای چه دوستت می دارم »
والاّهِه این ام یکی دیگه می گُف :
سرو ِ لرزونی که
راست
وسط ِ چارراه ِ هر وَر باد
وایساده بود.
« شاملو » ی بزرگ
* دیوونه ی این شعر شاملو ام
شب سرد زمستانی و آخرین شب سال میلادی، آدم یاد داستان دخترک کبریت فروش میفته...
دختری که با روشن کردن چند دونه چوب کبریت دنیاشو گرم کرد و اون همه منظره زیبا رو توی ذهنش پرورش داد و ....
به امید روزی که دیگه هیچکس مثل دختر کبریت فروش نباشه...
داستان دخترک کبریت فروش رو توی ادامه مطلب گذاشتمه
مرا بپذیر آنچنان که هستم...
بالاخره زمستون هم از راه رسید. چشم رو هم بزاریم زمستون هم تموم میشه. این روزها چه زود زمان می گذره.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
دوستت می دارم
اما نمی توانی مرا در بند کنی
همچنان که آبشار نتوانست
همچنان که دریاچه و ابر نتوانستند
و بندآب نتوانست
پس مرا دوست بدار
آنچنان که هستم
و در به بند کشیدن روح و نگاه من
مکوش!
و مرا بپذیر آنچنان که هستم
بدان سان که دریا می پذیرد
همه نهرها را که همواره به سوی او خیزانند
و در دل او ریزانند
مرا بپذیر
به سان آبشارها، بندآب ها، دریاچه ها
و بدان که چگونه راهم را
به سوی پذیرش بی نهایت، می یابم.
« غادة السمان » شاعره ی سوری
شروعی دوباره
سلام!
حدود شش ماهی میشه که اینجا چیزی ننوشتمه. نمی دونم چرا رفتم... نمی دونم چرا یهو تصمیم گرفتم برگردم ... نمی دونم...
تابستون رفت، پاییز هم دیگه چیزی به آخرش نمونده و شروع یه زمستون دیگه...
احساس می کنم بزرگ تر شدمه... خیلی بزرگ تر، خیلی بیشتر از این شش ماهی که گذشت...
یه سری به دوستان زدم، بعضی ها خداحافظی کردنه، بعضی ها نقل مکان کردنه، بعضی ها خیلی وقته چیزی توی وبلاگشون نذاشتنه. برای همه تون دلم تنگ شده بود، البته هر از چند گاهی که فرصت می کردم پنهونی بعضی جاها سرکشی می کردم!
بگذریم... اومدم که دیگه باشم. تا کی ش رو هم نمی دونم، با خداست...
اولین فرصت میام و به همتون یه سری میزنم و دستی هم به این وبلاگ می کشم ، فکر کنم احتیاج به یه گرد گیری اساسی داره !
---------------------------------
فال ِ مان هر چه باشد
- باشد !
حال ِ مان را در یاب
خیال کن حافظ را گشوده ای می خوانی :
مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
یا
قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
چه فرق ؟
فال ِ نخوانده ی تو
- منم
« محمد علی بهمنی »
خط فاصله
1934 - 1998
سخنان مردی را نقل می کنم که در مراسم تدفین دوستی سخن می گفت
او به تاریخ های حک شده روی سنگ گور اشاره کرد. از تولد... تا مرگ
ابتدا تاریخ تولدش را به خاطرها آورد و از تاریخ بعدی با اشک یاد کرد.
اما گفت آنچه بیش از این دو اهمیت دارد خط فاصله ی میان این دو تاریخ است( 1934 - 1998 )
آن خط فاصله نشان دهنده ی دورانی است که روی زمین زندگی کرده است...
و اکنون تنها کسانی که او را دوست داشتند، می دانند که آن خط کوتاه چقدر می ارزد.
مهم نیست چقدر دارایی داشته باشیم. اتومبیل... خانه... پول نقد...
مهم این است که چطور زندگی کنیم و چقدر دیگران را دوست بداریم
مهم این است که آن خط فاصله را چطور بگذرانیم
پس به این خط طولانی و دشوار فکر کنید... آیا در این مسیر چیزی هست که بخواهید تغییرش دهید؟
چرا که هرگز نمی دانید چه مدت زمان برایتان باقی مانده است تا آن را اصلاح کنید
کاش می توانستیم سرعتمان را کم کنیم تا بفهمیم چه چیزی حقیقی و چه چیزی واقعی است
و سعی کنیم بفهمیم دیگران چه احساسی دارند و دیرتر به خشم بیاییم و بیشتر قدردانی کنیم
اطرافیانمان را دوست بداریم خیلی بیشتر از گذشته. اگر به یکدیگر احترام بگذاریم و به هم بیشتر لبخند بزنیم...
و یادمان باشد که این فاصله بخصوص ممکن است خیلی کوتاه باشد.
در نتیجه، وقتی درباره شما می گویند و اعمال زندگی تان را بازگو می کنند
به نحوه ای که خط فاصله تان را گذرانده اید مباهات خواهید کرد...
برگرفته از سایت « لوزی »
+ از دوست عزیزم ستاره تنهایی که این سایت زیبا رو بهم معرفی کرد، بسیار سپاسگذارم. پیشنهاد می کنم حتما از این سایت بازدید کنید.
ادامه مطلب ...